De zwangerschap

Zoals jullie wellicht in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, hebben wij er heel lang over nagedacht of wij een nieuwe zwangerschap überhaupt nog wel aandurfde. Uiteindelijk hebben we samen de keuze gemaakt er voor te gaan. Wat wij toen nog niet wisten is dat deze zwangerschap nog zwaarder zou worden dan die van Isabel.

Vanaf week 16 kreeg ik alweer regelmatig harde buiken. Vanaf week 20 ben ik voor 50% de ziektewet ingegaan, waarna ik al snel volledig in de ziektewet terecht kwam omdat de harde buiken maar bleven komen en gaan gedurende de dag. Vanaf dat moment heb ik nagenoeg volledig rust gehouden. Mijn dagen bestonden uit naar de klok kijken, timen hoe vaak de harde buiken kwamen en afwegen of ik wel of niet de spoedlijn moest bellen. Van iedere beweging die ik maakte kreeg ik harde buiken. Een enorme uitputtingsslag, zowel fysiek als mentaal.

Dreigende vroeggeboorte

Gedurende de zwangerschap was ik al meerdere malen op de spoed terecht gekomen vanwege aanhoudende harde buiken die in regelmaat kwamen. Gelukkig was het iedere keer ‘loos alarm’, tot die ene maandag dat ik 31+6 weken zwanger was. Wederom kwam ik op de spoed terecht. Deze keer werd ik opgenomen met een dreigende vroeggeboorte. Ik kreeg weeënremmers en longrijping toegediend en kreeg een kamer toegewezen. Enorm overvallen, overdonderd en vol onzekerheid nam de angst voor weer een vroeggeboorte steeds meer toe.

Die dinsdag werd ik per ambulance overgeplaatst van het LUMC naar het Westeinde ziekenhuis in Den Haag, waar Isabel geboren is. Gelukkig werd mijn buik iets rustiger de volgende dagen en ben ik in goed overleg met de artsen die vrijdag ontslagen om thuis verder af te wachten wat mijn lichaam zou doen.

Hierna kreeg ik tweewekelijks controle in het LUMC bij mijn vaste gynaecoloog, welke overigens echt goud waard is. Zij heeft ons er mentaal echt doorheen gesleept. Dagelijks had ik om de  10 minuten harde buiken, welke steeds heftiger en pijnlijker werden. Steeds verleg je je eigen grenzen wanneer je wel of niet het ziekenhuis belt. Door mijn abdominale cerclage maakt het de situatie nog complexer te bepalen wanneer het echte weeën of voorweeën zijn. Aangezien ik door mijn abdominale cerclage geen ontsluiting kan krijgen en wanneer ik te lang weeën zou hebben mijn cerclage de druk niet aan kan en de baarmoedermond zou kunnen scheuren.

Uiteindelijk is er daardoor in overleg met een team van gynaecologen en kinderarts besproken om een geplande keizersnede met 37 weken in te plannen, gezien de heftigheid van de contracties en mijn zwangerschap. Zowel fysiek als mentaal zat ik er aardig doorheen.

Dag van de keizersnede

WE DIT IT! We hebben de 37 weken gehaald. Wij, maar ook onze gynaecoloog hadden nooit verwacht dat we dit nog zouden halen. In de vroege ochtend van 6 september melden wij ons in het LUMC. We krijgen een kamer toegewezen, installeren ons en er wordt ons uitgelegd wat de planning is van deze dag. Ook wordt ons verteld dat er genoeg verpleegkundige beschikbaar zijn, om bij ons te blijven na de operatie, zodat de baby en ik niet direct gescheiden hoeven te worden wanneer ik nog naar de verkoeverkamer moet. Dit alles onder de voorwaarden dat de baby het goed genoeg doet uiteraard. Deze wens hadden wij uitgesproken en zo fijn dat het mogelijk is. Zal dit dan onze eerste bevalling worden die ‘normaal’ zal verlopen, zonder direct na de geboorte gescheiden te worden omdat er extra zorg nodig is voor ons kindje en een eerste gewone kraamweek?! Iets waar we zo op hopen en naar uitkijken.

Het is tijd om richting de OK te gaan. Alle voorbereidingen worden getroffen en ik ben enorm rustig onder alles. Ik ben er zo klaar voor en heb hier zo naar uitgekeken.

Al snel wordt onze zoon Boaz Daan geboren, wat een mooi mannetje. Maar dan slaat bij ons al snel de paniek toe, waarom huilt hij niet, waarom blijft hij zo rustig?! Helaas kan ook Boaz niet bij mij liggen en wordt ook hij direct meegenomen en gecontroleerd door de kinderarts. Hier blijkt dat hij zuurstof ondersteuning nodig heeft omdat er vocht in zijn longen zit.

Er zit namelijk een groot verschil tussen een natuurlijke bevalling met 37 weken of een geplande keizersnede met 37 weken. Bij een keizersnede voor de 39 weken is de kans groter op zogenoemde 'wet lung', waar het vocht er bij een natuurlijke bevalling over het algemeen uitgeperst wordt. Maar aangezien Isabel met 34 weken ook doormiddel van een keizersnede maar enkele uren zuurstof ondersteuning nodig heeft gehad, achtte wij de kans klein dat dit het geval zou zijn bij Boaz.

Helaas was dit dus wel het geval bij onze Boaz waardoor hij dus wat opstart problemen heeft.

Toch zijn wij blij dat de keizersnede met 37 weken is ingepland. We kregen namelijk op de OK te horen dat door de vele contracties mijn baarmoeder onderin flinterdun was geworden, waardoor deze had kunnen scheuren als we langer hadden gewacht. Dit heeft ook zo enorm veel indruk op mij gemaakt. Het had zoveel slechter kunnen aflopen..

Terwijl ik vol onzekerheid en emoties naar de verkoeverkamer wordt gereden, blijven Ronald en Boaz achter in de OK. Ze zijn nog druk bezig met hem. Als hij eenmaal stabiel is wordt hij opgenomen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit).

NICU 2.0

De plek waar we nooit meer hoopte te komen. Ronald gaat met Boaz mee en er wordt een kamer toegewezen aan Boaz, kamer 15. De kamer waar onze Daan een maand gestreden heeft voor zijn leven en de strijd uiteindelijk verloren heeft. Hoe is het mogelijk, toeval, het lot? Ronald breekt en gelukkig handelen ze direct en krijgen we een andere kamer toegewezen, kamer 20.

Na een uurtje mag ik ook naar Boaz toe. Ik word met bed en al naar de NICU gereden en daar staat de verpleger die onze Daan toentertijd heeft opgevangen, mij op te wachten. Ik barst in tranen uit. Het is zo enorm dubbel daar weer te zijn. We worden zo lief en warm opgevangen. Iedereen die nauw betrokken is geweest bij de zorg voor onze Daan komt even bij ons kijken, alsof we nooit zijn weggeweest, maar wat komen er ook weer ontzettend veel pijnlijke herinneringen naar boven.

Gelukkig ligt ons kindje hier nu in hele andere omstandigheden, maar in combinatie met ons verleden, alle herinneringen en de kans op een ‘normale’ bevalling en kraamperiode welke voorgoed verkeken is, is het wederom zo intens heftig allemaal.

Boaz krijgt de eerste dagen CPAP omdat zijn saturatie steeds daalt. Ook krijgt hij voeding via een sonde, omdat hij ook niet sterk genoeg is zelfstandig te drinken. Iedere dag gaat het een stukje beter met hem en op vrijdag zou hij overgeplaatst worden naar een streekziekenhuis. Alleen die ochtend staat er neonatoloog om 6.00 ’s ochtends op mijn kamer om te vertellen dat Boaz complicaties heeft en die dag niet overgeplaatst kan worden. Nou weten wij als geen ander dat niets zo veranderlijk is als de NICU, maar in de situatie van Boaz hadden wij en ook de artsen dit niet zien aankomen. Eerst moet er onderzocht worden wat er met hem aan de hand is. Gelukkig mag ik door de situatie en ons verleden nog een extra nachtje blijven op de kraamafdeling.

In de dagen die volgen gaat het gelukkig steeds weer wat beter met Boaz. Hij blijft alleen moeite houden met zijn fles leeg te drinken. Wij hebben inmiddels ervaring met het geven van voeding via een sonde, aangezien Isabel hiermee ook naar huis is gegaan. Dus besluiten wij aan te geven dat wij Boaz, indien dit mag, ook naar huis willen nemen met sonde.

Na overleg en opnieuw alle instructies uitgelegd te hebben gekregen over het toedienen van sondevoeding mogen we precies na één week NICU naar huis met Boaz.

Het voelde enorm dubbel met gevulde maxi cosi van de NICU weg te gaan. Je weet zelf hoe het is als je kind ligt te vechten voor zijn leven en je een gevulde maxi cosi voorbij ziet komen. Nu waren wij de degene die wel met een gevulde maxi cosi naar huis gingen. Gelukkig zaten we in het begin van de gang en konden we vrij onopgemerkt de afdeling verlaten.

Thuis

We zijn inmiddels ruim twee weken thuis en het genieten is nu net pas begonnen. Bij thuiskomst ervaar je pas hoeveel impact de zwangerschap en de ziekenhuisopname hebben gehad. Aangezien je tijdens deze periode op stand overleven staat.

Maar nu zijn we heerlijk thuis, gaan we volop genieten en bijkomen. Het drinken gaat steeds beter en hopelijk mag zijn sonde er snel uit.

Zijn trotse en lieve grote zus Isabel geeft hem het liefst de hele dag kusjes, knuffels en wilt overal bij helpen. Zijn grote broer Daan kijkt vast en zeker trots mee vanaf een wolkje.

Dankbaar voor alle goede zorgen, begeleiding tijdens onze zwangerschap, na de bevalling, op de NICU en dat ik na het overlijden van Daan, vanwege mijn cervixinsufficiëntie, direct een abdominale cerclage heb gekregen. De gouden knoop zoals ik hem noemde op de OK tijdens de bevalling van Boaz. Zonder deze hadden wij geen twee gezonde kinderen gehad.

Incompleet compleet

Het heeft tijd nodig de zwangerschap, bevalling en periode erna een plekje te geven, maar ik kan nu zeggen dat het, het 100% waard is geweest.

Want lieve Boaz, met jouw komst is ons gezin incompleet compleet geworden.