In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik op de wachtlijst stond voor een hysterectomie (baarmoederverwijdering). Dat ik hiervoor gekozen heb, is omdat ik klachten had die mijn dagelijkse leven beheersten. Klachten die zijn ontstaan door het hebben van een niche.

Het huisje, mijn baarmoeder, waarin ik alle drie mijn kinderen met trots gedragen heb wordt verwijderd. 

Een derde zwangerschap, ons tweede gezonde kindje genaamd Boaz Daan is geboren. Ik neem jullie graag mee naar deze pittige zwangerschap, de keizersnede en de periode op de NICU na de geboorte.

Lang hebben we getwijfeld of we wel of niet voor een 3e kindje zouden willen gaan. De wens is er al die tijd geweest, maar de angst dat het weer veel te vroeg zou komen, overheerste lange tijd.

Eindelijk kwam er rust na de ziekenhuisopname van Isabel. Helaas was deze rust voor korte duur. Een paar maanden na haar thuiskomst uit het ziekenhuis, vanwege het Rs-virus, stortte ik volledig in (lees hier de blog over haar opname).

Terug naar 2019. Isabel was nog geen zes maanden oud, was nog maar net twee weken gestart op de opvang en werd ziek. Dit gebeurt natuurlijk vaak bij kleintjes die nog geen weerstand hebben opgebouwd dus wij dachten, het is een onschuldige verkoudheid.

De periode van 4 juni tot en met 4 juli is voor ons de maand met het uiterste van emoties. Van intens verdrietig, naar trots, dankbaar en gelukkig. Waar het allemaal drie jaar geleden begon met de geboorte van Daan op 4 juni 2018 toen hij ons voor de eerste keer trotse ouder maakte.

Deze blog is een vervolg op de blog ‘opnieuw vroegtijdig weeën’. Deze nog niet gelezen? Klik dan hier.

Vrijdag 4 juni 2021, de datum waar ik al weken mee bezig ben. De weken in de aanloop naar zijn geboorte en overlijdensdatum merk ik altijd meer spanning, emotie en flashbacks in mijn lichaam en geest.  

Omdat ik al vanaf week 20 gedeeltelijk in de ziektewet zit, gaat mijn verlof met 34 weken in. Wat heb ik hier naar uitgekeken. Heerlijk op mijn gemak de laatste dingentjes doen voor de komst van ons kleine meisje en genieten van verlof, waar ik tijdens mijn zwangerschap van Daan nooit aan toegekomen ben. Op mijn eerste verlofdag geniet ik dan ook volop van het heerlijke weer. Het is wederom een prachtige zomer. Zo kom ik de laatste weken wel door.

Tegen al onze verwachtingen in, ben ik direct de eerste ronde na de operatie zwanger. Dolgelukkig en dankbaar, maar ook zo ontzettend angstig. Waar je er bij je eerste zwangerschap nog aardig onbezorgd in staat, weten we nu wat voor wonder het is om zwanger te mogen worden, maar helemaal om een gezond kindje op de wereld te zetten.

Een paar maanden na het overlijden van Daan besluiten we dat we graag voor een tweede kindje willen gaan. Wij zijn van mening dat rouw en nieuw geluk naast elkaar kunnen bestaan. De wens voor een gezond kindje is zo enorm groot dat het wint van de angst wat er allemaal weer mis zou kunnen gaan.

In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat ik op de wachtlijst stond voor een hysterectomie (baarmoederverwijdering). Dat ik hiervoor gekozen heb, is omdat ik klachten had die mijn dagelijkse leven beheersten. Klachten die zijn ontstaan door het hebben van een niche.

Het huisje, mijn baarmoeder, waarin ik alle drie mijn kinderen met trots gedragen heb wordt verwijderd. 

Een derde zwangerschap, ons tweede gezonde kindje genaamd Boaz Daan is geboren. Ik neem jullie graag mee naar deze pittige zwangerschap, de keizersnede en de periode op de NICU na de geboorte.

Lang hebben we getwijfeld of we wel of niet voor een 3e kindje zouden willen gaan. De wens is er al die tijd geweest, maar de angst dat het weer veel te vroeg zou komen, overheerste lange tijd.

Eindelijk kwam er rust na de ziekenhuisopname van Isabel. Helaas was deze rust voor korte duur. Een paar maanden na haar thuiskomst uit het ziekenhuis, vanwege het Rs-virus, stortte ik volledig in (lees hier de blog over haar opname).

Terug naar 2019. Isabel was nog geen zes maanden oud, was nog maar net twee weken gestart op de opvang en werd ziek. Dit gebeurt natuurlijk vaak bij kleintjes die nog geen weerstand hebben opgebouwd dus wij dachten, het is een onschuldige verkoudheid.

De periode van 4 juni tot en met 4 juli is voor ons de maand met het uiterste van emoties. Van intens verdrietig, naar trots, dankbaar en gelukkig. Waar het allemaal drie jaar geleden begon met de geboorte van Daan op 4 juni 2018 toen hij ons voor de eerste keer trotse ouder maakte.

Deze blog is een vervolg op de blog ‘opnieuw vroegtijdig weeën’. Deze nog niet gelezen? Klik dan hier.

Vrijdag 4 juni 2021, de datum waar ik al weken mee bezig ben. De weken in de aanloop naar zijn geboorte en overlijdensdatum merk ik altijd meer spanning, emotie en flashbacks in mijn lichaam en geest.  

Omdat ik al vanaf week 20 gedeeltelijk in de ziektewet zit, gaat mijn verlof met 34 weken in. Wat heb ik hier naar uitgekeken. Heerlijk op mijn gemak de laatste dingentjes doen voor de komst van ons kleine meisje en genieten van verlof, waar ik tijdens mijn zwangerschap van Daan nooit aan toegekomen ben. Op mijn eerste verlofdag geniet ik dan ook volop van het heerlijke weer. Het is wederom een prachtige zomer. Zo kom ik de laatste weken wel door.

Tegen al onze verwachtingen in, ben ik direct de eerste ronde na de operatie zwanger. Dolgelukkig en dankbaar, maar ook zo ontzettend angstig. Waar je er bij je eerste zwangerschap nog aardig onbezorgd in staat, weten we nu wat voor wonder het is om zwanger te mogen worden, maar helemaal om een gezond kindje op de wereld te zetten.

Een paar maanden na het overlijden van Daan besluiten we dat we graag voor een tweede kindje willen gaan. Wij zijn van mening dat rouw en nieuw geluk naast elkaar kunnen bestaan. De wens voor een gezond kindje is zo enorm groot dat het wint van de angst wat er allemaal weer mis zou kunnen gaan.