PTSS

Opnieuw een zwart gat

De periode daarna was ik moe, enorm prikkelbaar, continue flashbacks naar de periode van Daan op de Nicu en de periode daarna. De film speelde zich als het ware iedere keer opnieuw af in mijn hoofd en dit ging zelfs ’s nachts door. Ik werd paniekerig, m’n spanningsniveau steeg naar het hoogtepunt. Wekenlang worstelde ik met deze trauma’s en dit gevoel. Het voelde alsof ik terug bij af was en opnieuw zag ik alleen dat zwarte gat. Op mijn werk kon ik mij niet meer concentreren, trok me steeds verder terug, was in mijzelf gekeerd en kon weinig hebben. Dit zette zich ook thuis voort. Ik barstte regelmatig in tranen uit. Ik kon niet meer, voelde mij niet de goede moeder die ik wel wilde zijn voor Isabel en besloot hulp te zoeken. 

Achteraf is Isabel haar ziekenhuisopname de zogenoemde druppel geweest die de emmer deed overlopen. Ook onze dochter die ook aan de monitor gekoppeld werd en de daarbij behorende piepjes en alarmen. Op dat moment kwamen de flashbacks al, maar heb ik de knop kennelijk nog om kunnen zetten want ik moest door. Door voor mijn dochter die aan het vechten was. 

Doorverwijzing

Na een kort telefonisch consult met de huisarts werd ik al snel doorverwezen naar een psycholoog omdat het vermoeden er was dat ik aan PTSS leed. Ik zocht een kliniek waarbij de wachtlijst zo kort mogelijk was, maar waarbij ik ook een goed gevoel had. Gelukkig werd ik na een aantal weken al gebeld voor het intake gesprek.

De behandeling

Het intake gesprek vond telefonisch plaats. Ook tijdens dit gesprek werd vrij snel de diagnose PTSS gesteld. Hoe gek achteraf ook, maar mijn eerste gedachte was; huh PTSS, dit krijgen toch alleen militairen?! Niet dus... Dit kan iedereen overkomen die een traumatische gebeurtenis mee heeft gemaakt.

We maakte een behandelplan. Ik zou wekelijks EMDR therapie krijgen. Helaas door Corona konden de behandelingen fysiek niet plaatsvinden en besloten we via videobellen exposure therapie te gaan doen. Bij exposure therapie worden de traumatische herinneringen tot in detail opgehaald. Die moeilijke momenten worden steeds herhaald. De eerste paar sessies kon ik amper uit mijn woorden komen en alleen maar huilen. Maar hoe vaker ik het vertelde hoe beter het steeds ging en hoe lager mijn spanningsniveau werd.

De therapie was enorm intensief. Aan het begin iedere week 1,5 uur therapie. Na zo’n behandeling was ik volkomen leeg en moest ik een paar dagen hiervan bijkomen. Je gaat zo enorm diep en vaak zijn aan het begin de emoties nog hoger omdat alles eruit komt.

Iedere week ‘keek’ ik uit naar de therapie. De behoefte en vraag om geholpen te worden was zo groot. Als de therapie een keer niet doorging vanwege ziekte was ik volkomen van slag, maar na een paar maanden merkte ik dat ik beter in mijn vel kwam te zitten en dat ik minder behoefte begon te krijgen aan de therapie. We besloten het iets te gaan afbouwen om te kijken hoe dat mij afging.

In april 2020 ben ik gestart met therapie en begin 2021 heb ik het afgesloten en sindsdien klachtenvrij.

Gelukkig

Voor deze therapie had ik enorm moeite met genieten van Isabel, genieten van mooie momenten en met mij gelukkig te voelen en voelde ik mij schuldig tegenover Daan als ik dit voelde. Hoewel ik ook wist dat hij niets liever zou willen dan dat ik mij gelukkig voel.

Het moment dat ik tijdens de behandeling weer voor het eerst geluk voelde kan ik mij nog goed herinneren. Op een mooie zomerdag hadden we een stuk gefietst en besloten nog wat te gaan drinken bij een theetuin in onze woonplaats. Isabel was heerlijk aan het spelen en het gevoel van geluk overviel mij. De tranen sprongen in mijn ogen, dit gevoel had ik zo lang niet meer gehad. Op dat moment vloog er een vlinder voorbij. Dat was voor mij een teken van Daan; mama het is oké en ga en durf te genieten.

Hoe gaat het nu?

Het gaat goed met mij. Ik geniet weer van mijn gezin, van het leven van wat het wel te bieden heeft en van de kleine dingen die er toe doen. Daan en Isabel zijn mijn grootste inspiratiebronnen en geven mij regelmatig het juiste duwtje in de rug of een knuffel van Isabel om weer door te gaan. Zij hebben mij voor een groot deel gebracht tot waar ik nu sta. Ook mijn man Ronald heeft mij altijd gesteund. Want ook voor hem in deze periode niet makkelijk geweest. Enorm dankbaar voor zijn steun en alle dingen die hij van mij overnam in die tijd.

Daan zijn naam wordt iedere dag genoemd. Het gemis is er dagelijks en de pijn blijft hetzelfde. Maar de momenten van pijn en enorm verdriet zijn er gelukkig wel een stuk minder. Het is prachtig om te zien hoe Daan echt een onderdeel van ons dagelijks leven is en hoe zijn zusje lsabel hem bijna dagelijks betrekt in haar spelen.

Ook haal ik heel veel energie en kracht uit het vrijwilligerswerk wat ik doe voor Stichting Félice. Ontzettend trots en dankbaar dat ik deel mag uitmaken van dit mooie team van vrijwilligers en iets kan betekenen voor andere ouders in de meest heftige en verdrietige periode van hun leven.