Verlof
Omdat ik al vanaf week 20 gedeeltelijk in de ziektewet zit, gaat mijn verlof met 34 weken in. Wat heb ik hier naar uitgekeken. Heerlijk op mijn gemak de laatste dingentjes doen voor de komst van ons kleine meisje en genieten van verlof, waar ik tijdens mijn zwangerschap van Daan nooit aan toegekomen ben. Op mijn eerste verlofdag geniet ik dan ook volop van het heerlijke weer. Het is wederom een prachtige zomer. Zo kom ik de laatste weken wel door.
Buikkrampen
Maar die middag krijg ik wat krampen in mijn buik. Wanneer mijn man thuiskomt uit zijn werk, zeg ik hem dat ik wat last van mijn buik heb. We maken ons nog niet direct zorgen en ga die avond vroeg naar boven en kijk nog wat tv in bed. Op een gegeven moment krijg ik door dat er een regelmaat in mijn buikkrampen zit en dat ik er harde buiken bij heb. Het zal toch niet?! Ik roep mijn man erbij en vraag hem ook te voelen. Misschien zit het wel tussen mijn oren... Ook hij voelt het. Zo ga ik de nacht niet in, we bellen het ziekenhuis. Ze laten ons langskomen, maar meer onder het mom dat we anders waarschijnlijk geen oog dicht zullen doen die nacht. Ik voel mij op dat moment niet heel serieus genomen, zeker niet gezien ons verleden.
Met spoed opgenomen
Aangekomen in het ziekenhuis word ik aan de CTG aangesloten. De baby maakt het goed en ze zien geen weeën activiteit. De dienstdoende arts verlaat onze kamer en houdt alles in de gaten vanaf de monitoren. Het wachten lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan komt ze weer terug in onze kamer. Met nogmaals de mededeling dat er geen weeën activiteit is. Ik geloof het niet en vraag haar te blijven en te wachten tot ik weer een harde buik krijg. Ze legt haar hand op mijn buik en nog geen paar minuten later krijg ik weer een harde buik. Mijn gevoel was juist, ik heb weer vroegtijdige weeën. Wederom word ik met spoed opgenomen met de mededeling dat ons kindje waarschijnlijk vannacht geboren gaat worden. Van niks, naar alles in een paar minuten tijd. We zijn in shock en er komen behoorlijk wat flashbacks naar boven.
De hele nacht lig ik aan de CTG, ik doe geen oog dicht. De tijd tussen de weeën wordt steeds korter. Ik krijg weeënremmers en longrijpers toegediend. Er wordt rondgebeld of er een plek vrij is om onze dochter op te vangen. Helaas is er op de Nicu in het LUMC geen plek vrij en alle andere ziekenhuizen in de buurt zijn ook vol. Hier balen we ontzettend van. Het LUMC voelt toch, hoe gek het ook klinkt, als een soort ‘thuis’ en vertrouwd na alles wat we er meegemaakt hebben, maar het is niet anders. Na lang rondbellen is er dan eindelijk plek gevonden. Rond half 6 in de ochtend word ik per ambulance overgeplaatst naar het Westeinde ziekenhuis in Den Haag.
Daar aangekomen, krijgen we een kamer toegewezen en wordt ons medegedeeld dat de kinderarts zo spoedig mogelijk naar ons toe komt. We zijn gespannen en bang voor wat ons te wachten staat. Gelukkig zijn we deze keer een stuk verder in de zwangerschap, maar nog steeds blijft het te vroeg en weet je niet hoe de start zal zijn met zo’n geboortetermijn. We proberen een klein beetje uit te rusten en dan komt de kinderarts onze kamer binnen. Wat blijkt, zij is een behandelend arts van Daan geweest en nu werkzaam in dit ziekenhuis. Wat een emoties kwamen er los toen we elkaar zagen, maar dit geeft ook een stukje vertrouwen.
Spoedkeizersnede
Dan opeens gaat het hard. Ze komen ons vertellen dat er een spoedkeizersnede uitgevoerd zal worden. Ze zijn nu nog bezig met een patiënt, maar ik ben de volgende. Door mijn cerclage kan ik niet meer op een natuurlijke manier bevallen en kan ik geen ontsluiting krijgen, maar door de cerclage bestaat ook de kans op scheuren van mijn baarmoedermond als de weeën begonnen zijn. Het is dus van groot belang dat de kleine zo snel mogelijk gehaald wordt.
Wordt vervolgd..
Reactie plaatsen
Reacties