De nacontrole

In september 2018 hebben we nog een afspraak, de controle na bevalling, bij de gynaecoloog. Als alles goed is, willen we er daarna voor proberen te gaan. Tijdens deze afspraak willen we graag dat mijn baarmoedermond gemeten wordt, omdat het een raadsel blijft waarom Daan zo vroeg geboren is. Mijn vruchtwater rook, wat betekent dat er sprake was van een infectie, maar of de infectie of de ontsluiting er eerder was, weet niemand. Tijdens de meting komen we er helaas achter dat mijn baarmoedermond dusdanig verkort is dat de gynaecoloog mij doorverwijst naar het VUmc, waar ze hierin meer gespecialiseerd zijn,  voor een second opinion.

Cervixinsufficiëntie

Begin oktober 2018 hebben we de second opinion in het VUmc. Gespannen gaan we erheen. Uit het onderzoek blijkt inderdaad dat mijn baarmoedermond extreem verkort en verzwakt is, ook wel cervixinsufficiëntie genoemd.  Door deze cervixinsufficiëntie is mijn baarmoedermond te zwak om een zwangerschap tot het einde uit te dragen. Hoogstwaarschijnlijk is hierdoor dus ook de ontsluiting tijdens de zwangerschap van Daan ontstaan. Of dit te maken heeft met de eerder uitgevoerde lisexcisie, kan niemand met 100% zekerheid zeggen.  

Wij denken dat dit daar zeker aan heeft bijgedragen, aangezien er tijdens mijn lisexcisie behoorlijk wat onrustige cellen verwijderd zijn. Dit nemen wij de gynaecoloog, waar wij destijds onder controle waren tijdens de zwangerschap, dan ook zeer zeker kwalijk. Hij had tijdens mijn zwangerschap zo gemakkelijk tussentijds even mijn baarmoedermond kunnen opmeten, zeker gezien de eerder uitgevoerde lisexcsie, maar dit behoort niet tot de protocollen kregen wij na het overlijden te horen. Wij hebben hier destijds nooit bij stilgestaan, omdat wij hier geen weet van hadden. Wij hebben overigens besloten hier verder geen klacht over in te dienen bij het desbetreffende ziekenhuis. De stress, verdriet en de lange adem die daarvoor nodig is, met de vraag of we ooit in ons gelijk worden gesteld, is het ons niet waard. We krijgen Daan er niet mee terug.

Transabdominale cerclage

Na de onderzoeken gaan we terug naar de spreekkamer van de gynaecoloog en wordt ons rustig uitgelegd welke mogelijkheden er zijn. Zij stelt voor om een transabdominale cerclage te plaatsen. Dit is een bandje, dat via de buik, om mijn baarmoedermond geplaatst zal worden. Het doel van een cerclage is om de baarmoedermond te sluiten en gedurende de zwangerschap gesloten te houden om zo een vroeggeboorte te voorkomen. De operatie van het plaatsen van een transabdominale cerclage wordt maar in enkele ziekenhuizen in Nederland uitgevoerd. In het Vumc voeren ze de operatie vóór een nieuwe zwangerschap uit, maar het kan ook tijdens de zwangerschap.  Ik word op een wachtlijst van 9 maanden geplaatst. Een klap in ons gezicht, 9 lange maanden wachten en niet zwanger mogen worden. Opnieuw stort onze wereld in, de wens voor een gezond kindje is zo ontzettend groot.

We proberen nog met wachttijd bemiddeling of we in een ander ziekenhuis eerder terecht kunnen, maar aangezien onze voorkeur uitgaat naar het plaatsen van de transabdominale cerclage vóór een nieuwe zwangerschap en niet tijdens, besluiten we toch te wachten tot dat we aan de beurt zijn bij het VUmc.

Een plekje vrij gekomen

Tot ik ’s middags eind oktober 2018 opeens gebeld word door het ziekenhuis met de vraag of ik nuchter ben. Er is namelijk een plekje vrij gekomen in de planning. Toevallig heb ik die ochtend licht ontbeten en na overleg mag ik geopereerd worden. Zal ons het geluk vanaf nu dan toch toe gaan komen?!

Ik bel Ronald op zijn werk op en rij daar direct heen, parkeer daar mijn auto en we rijden gezamenlijk door naar het ziekenhuis. Hier aangekomen gaat het allemaal snel. Ik krijg een kamer toegewezen en amper omgekleed word ik al opgehaald voor de operatie. De operatie duurt een stuk langer dan gepland. Ronald en mijn moeder maken zich al enorme zorgen. Het enige dat verteld wordt is dat de operatie langer duurt, maar niet waarom. Na afloop van de operatie horen we van de gynaecoloog dat de operatie geslaagd is, maar dat ze flink wat endometriose zijn tegengekomen. Dit moesten ze eerst verwijderen voordat ze de cerclage konden plaatsen, waardoor de operatie een stuk langer duurde. De endometriose is waarschijnlijk ook de reden waarom het bij Daan zo lang geduurd heeft voordat ik zwanger werd en ik iedere maand krom lig van de pijn.

Ik moet een nachtje blijven in het ziekenhuis. Die nacht is, sinds het overlijden van Daan, mijn eerste nacht zonder Ronald. Ik voel me eenzaam en verdrietig. Gelukkig is er een lieve verpleegkundige die mijn verhaal aanhoort en mij even de steun geeft die ik op dat moment nodig heb. Uiteindelijk val ik rustig in slaap.

De nacht is goed verlopen en ik word de volgende ochtend ontslagen uit het ziekenhuis. Thuis is het rust houden en bijkomen. De gynaecoloog komt ons nog vertellen dat we na mijn eerste menstruatie weer mogen proberen zwanger te worden. Wat een goed nieuws!