Zwart gat

Zo gaat de eerste tijd voorbij. Ik denk iedere seconde van de dag aan Daan en besef me dat hij niet gewild zou hebben dat ik er zo bij zou gaan zitten. Het voelt voor mij als plicht naar Daan om goed voor mezelf te blijven zorgen, hoe moeilijk dit ook is. Langzaamaan probeer ik weer iets van de dag te maken, door op een normale tijd mijn bed uit te gaan, mezelf aan te kleden en een mascara op te doen. Hoewel dat laatste met het vele huilen geen aanrader is..

Ik vraag mij regelmatig af of ik ooit weer zal gaan lachen en gelukkig kan worden?! Op dit moment lijkt dat onmogelijk.

De pijn, het gemis en de rouw, het is zo enorm intens. Het is niet in woorden uit te drukken. Deze rouw zal er ook voor altijd blijven, levenslang. De rest van ons leven moeten wij iedere dag met dit gemis leven, want het missen van je kindje gaat niet over. Het verlies van een kindje geef je namelijk geen plekje en verwerk je ook niet. Hopelijk leer ik er ooit mee leven en zal het draaglijker worden. De liefde voor Daan zal er in ieder geval iedere dag zijn, levenslang.

Omgeving

Naar buiten durf ik in deze tijd nog niet. Iedereen kent elkaar hier in het dorp en ik weet niet of ik het al aan kan om aangesproken te worden door mensen. Bang om weer naar buiten te gaan, bang om mensen onder ogen te komen, bang voor wat ze gaan zeggen of juist niet zeggen en ons negeren.

Helaas zijn er genoeg momenten geweest dat mensen ons ontwijken of compleet negeren. De eerste keren kwam ik geregeld met tranen thuis als ik even naar buiten was geweest. Enorm pijnlijk! Dat je niet weet wat je moet zeggen, kan ik mij nog ergens iets bij voorstellen, maar zeg dan; ik weet niet wat ik moet zeggen of dat je er geen woorden voor hebt. Alles beter dan niets!

Je leert in zulke situaties ook je echte vrienden kennen. Helaas hebben sommige goede vrienden ons teleurgesteld en heb ik zelfs afscheid genomen van een goede vriendin. Gelukkig zijn er ook genoeg lieve vrienden en familie die ons steunen waar zij kunnen, mensen die ons positief hebben doen verrassen en zijn er door deze situatie ook waardevolle contacten ontstaan met lotgenoten. 

Verlof

Omdat ik de zwangerschapsduur van 24 weken was gepasseerd heb ik vanaf Daan zijn geboortedatum recht op 16 weken verlof. Daar zit je dan in je verlof, zonder baby thuis en met lege armen. Mijn moeder hart stroomt over van liefde en ik wil niets liever dan zorgen voor mijn mooie kindje. Maar het enige waar ik momenteel voor kan zorgen, is voor mijzelf en mijn verdriet. 

Verschrikkelijk vind ik het woord 'verlof' in deze situatie, maar het is wel goed dat ik deze 16 weken vrij ben. Deze tijd heb ik ook echt nodig voor mijzelf. Het is een mooie zomer en breng ik de dagen voornamelijk al lezend, in het boek ‘Altijd een kind te kort’, door in het opblaaszwembad in onze tuin. Ik meld me aan bij een lotgenoten forum genoemd ‘lieve Engeltjes’. Hierop deel ik mijn verhalen en reageer ik op anderen hun verhalen. Hier haal ik veel steun en kracht uit.

Op vakantie

Het lijkt het ons een goed idee om samen op vakantie te gaan. Even een andere omgeving, even anoniem en niemand die van onze situatie af weet. Begin september 2018 vliegen we naar Rhodos waar we 8 dagen echt even bijkomen. Daan zijn foto en doek waaronder hij heeft gelegen gaan trouwens overal mee naar toe, zo ook naar Rhodos. We proberen er samen het beste van te maken, te genieten van de andere omgeving, elkaar, de zon en het lekkere eten. Deze vakantie heeft ons zeker even goed gedaan.

Weer aan het werk

Na de vakantie is het tijd om na te denken over werken. Tijdens mijn 'verlof' heb ik regelmatig telefonisch contact gehad met mijn werkgever en collega’s. Ik ben werkzaam bij een kantoor wat bestaat uit een klein team waardoor we onderling goed contact hebben en betrokken zijn met elkaar. Iets wat ik in deze situatie zeker als fijn heb ervaren. Gelukkig word ik op geen enkele manier onder druk gezet om weer aan het werk te gaan en besluit ik dan ook zelf na deze 16 weken weer terug te gaan naar het werk Een beetje afleiding en weer een ritme zal me misschien ook goed doen. Ik vind het de eerste werkdag enorm spannend om mijn collega’s weer te zien, naar de plek terug te gaan waar ik zo plots ben weggevallen en als dolgelukkige moeder had moeten terugkomen van mijn verlof. Van echt werken komt de eerste dagen weinig terecht, maar de eerste stap is gezet. We spreken af dat ik de eerste tijd nog even geen telefoon aanneem en ik vooral heel maar dan ook heel rustig probeer te re-integreren. Ik ben nog steeds enorm blij hoe goed ik in deze tijd ben en nog steeds word opgevangen door mijn werk.