Week van afscheid

In die 7 weken ben ik maar 1 keer thuis geweest om wat spulletjes te halen toen we onze intrek namen in het McDonaldshuis. Ik vond het verschrikkelijk om thuis te zijn, zo ver weg van Daan en wist niet hoe snel ik weer terug moest naar het ziekenhuis. Dit was meteen de eerste en laatste keer voor mij in deze weken.

We pakken die avond onze spullen in, nemen afscheid van de lieve mensen die we in ‘Het Huis’ ontmoet hebben en rijden verdoofd richting huis. Daar kom je dan thuis, zonder gevulde maxi-cosi, waar de kinderwagen in de woonkamer klaarstaat, het kinderkamertje op wat kleine details na volledig af is. Het wordt me allemaal even te veel, stort in en barst in tranen uit. De zee van tranen lijkt oneindig..

Maar er moeten zaken geregeld worden voor Daan dus die avond bellen we nog de uitvaartondernemer. Zij staat de volgende ochtend al bij ons op de stoep. We hebben in de laatste week van Daan z’n leven al veel dingen samen besproken over hoe we het zouden willen als hij zou komen te overlijden. Dit gaf mij rust omdat ik het zo goed mogelijk voor hem geregeld wil hebben en ik bang was dat ik hier niet toe in staat zou zijn als hij eenmaal overleden zou zijn.

De zakelijke dingen laten we regelen door de uitvaartondernemer, maar wij willen graag zelf het kaartje ontwerpen, de bloemen en muziek regelen. We maken een prachtig geboorte- en rouwkaartje ineen met een mooie foto van Daan voorop, zodat ook de mensen die Daan nooit ontmoet hebben kunnen zien hoe mooi hij is.

Thuiskomst van Daan

Die donderdag kunnen we Daan ophalen uit het ziekenhuis. De obductie is afgerond en zodra de laatste papieren getekend zijn om hem te mogen vervoeren kunnen we hem ophalen bij het mortuarium. Daar zit je dan in de auto met een mandje op schoot met daarin je trotste en mooiste bezit. De rit naar huis is zo onwerkelijk en hartverscheurend. Eindelijk met z’n drieën naar huis, maar alles behalve zoals je het voorgesteld had.

Wij hebben van het ziekenhuis een mooi mandje gekregen. Wij leggen hem in dit mandje in zijn wiegje, die wij in de woonkamer hebben staan. Zo kunnen wij hem de hele dag zien, aanraken en knuffelen. Wat is hij mooi en wat ligt hij er vredig bij. Ieder avond nemen we hem voor het slapen gaan mee naar boven en leggen we Daan in zijn mandje in het ledikant. We lezen hem een iedere avond het verhaal van ‘Raad eens hoeveel ik van je hou’ voor en dekken hem toe voor de nacht.

We worden overspoeld met prachtige boeketten, lieve kaarten en tekeningen. Dit geeft zo’n enorm warm gevoel en steunt ons enorm. Echt overweldigend en zullen alles bewaren en later nog eens doorlezen omdat er veel dingen niet helemaal binnenkomen in deze tijd.

Ook hebben we contact opgenomen met Bodycasting Nederland. Zij kunnen prachtige beelden maken en wij vragen ons af of zij dit ook doen bij reeds overleden kindjes. Gelukkig is dit geen enkel probleem en laten wij een beeldje maken van zijn voetje en handje. Zij hebben dit met enorm veel liefde en respect bij ons thuis gedaan, waar wij eeuwig dankbaar voor zijn. Een waardevolle en tastbare herinnering voor het leven.

In de dagen die volgen zijn we bezig met het regelen van de uitvaart, zoeken een mooie urn uit, maar bovenal genieten we nog van deze laatste dagen met Daan samen.

Ook nodigen we familie en naaste vrienden uit om langs te komen zodat ook zij afscheid kunnen nemen van onze Daan. Wij hebben er namelijk voor gekozen om het afscheid zelf in besloten kring, alleen met familie, te doen.

De dagen dat hij bij ons thuis is geweest, zijn heel belangrijk en waardevol. Zo fijn hem nog wat extra dagen dichtbij ons te hebben, te kunnen knuffelen wanneer we maar willen. Het voelt alsof we toch nog voor hem kunnen zorgen.

Dag van afscheid

En dan is het 10 juli 2018, de dag van afscheid is aangebroken. We zien beide erg op tegen deze dag. De dag dat we fysiek echt voor altijd afscheid van hem moeten nemen.

De familie verzamelt zich rond 12 uur bij ons thuis. Hier lunchen we met elkaar en spreken onze ouders nog prachtige en emotionele woorden. Hierna is het tijd om te gaan en rijden we achter elkaar aan naar Alphen aan den Rijn, richting het crematorium. Hier komen we rond 13.45 aan. De uitvaartondernemer en fotograaf zijn al aanwezig. Onze uitvaartondernemer doet het eerste woord en draagt het daarna over aan ons. Beide hebben we een mooi woordje voor Daan voorbereid. Met een brok in mijn keel en de tranen die over mijn wangen biggelen lees ik ze op. Iedereen is in tranen en samen luisteren we naar het nummer; toch hoor jij er altijd bij van Paul de Leeuw.

Na dit nummer wordt de familie verzocht afscheid te nemen van Daan. Iedereen kijkt nog voor een laatste keer naar hem en brengen hem een laatste groet, waarna zij de zaal verlaten en naar buiten lopen. Wij blijven achter om samen afscheid te nemen van hem en brengen hem samen naar de uitvoerkamer. Hier laten wij onze Daan achter, ons laatste fysieke contact hem.

Hierna lopen ook wij naar buiten, waar de familie ons opwacht. We leggen alle bloemstukken in de bloementuin en laten vervolgens allemaal een witte ballon op voor Daan, een prachtig gezicht.

Het is al weken super warm en zonnig weer, maar vandaag regent het. Wanneer we thuiskomen begint de zon weer te schijnen. Het heeft zo moeten zijn. Thuis staan de borrel en hapjes klaar en proosten we op Daan!

Wij vonden het belangrijk om deze dag niet alleen in het teken te laten staan van afscheid, maar ook om zijn geboorte te vieren. Want naast dit enorme verlies en intense verdriet zijn we tenslotte ook trotse ouders geworden!